بسم الله

پیامی برایم آمد با این تفصیل که حاج آقای پهلوانی شاگرد علامه طباطبایی، به شاگردانش گفته است که از خانم هایتان وقتی غذا می پزند حتی اگر شور یا بدمزه هم بود، از آنها تشکر کنید زیرا آنها خوشحال می شوند و این خوشحالی باعث سلوک معنوی شما می شود. و گفته بودند که من یک بار در جوانی در خانه با خانواده بداخلاقی کردم، در عالم معنا به من گفتند که بیست سال ناله های تو بی اثر شد. چند روز است که شدیدا و قویا این چند جمله فکر مرا به خود مشغول کرده است. ناله ها آن هم بیست سال بی اثر شد! اصلا این ناله ها از چه صنف ناله هایی بوده است. چه هدفی را دنبال می کرده و چه اثری داشته است. بیست سال ناله برای چه؟ آن هم بیست سااااااال... خب مثلا بگوییم این ها فلانند و بهمانند و حسابشان از انسان های معمولی سواست. انسان های معمولی یعنی آن ها که مثل من در همان ترک محرمات و انجام واجباتشان گیر کرده اند. خب، پس یعنی انسان های معمولی کلا ول معطلند با این حساب.! ول معطل.
پی نوشت:
_اگر کسی ماهیت آن ناله ها و اندازه و اثرش را می داند منِ انسان معمولی را هم روشن کند. با تشکر فراوان.
_خسته شدیم از این معمولی بودن و معمولی ماندن و سردر گمی و سرگردانی. نقطه.